δραπετεύω στο AZZURRO

η εικόνα μου νυχτερινή

μπροστά μου η μέλανα θάλασσα
που αντανακλά το χρώμα τ’ ουρανού
πάνω της ένα πυρφόρο πλέγμα
καθοδηγεί το βλέμμα μου

φωτεινά αστέρια αντικρίζω στον ορίζοντά μου
η πόλη με υπνωτίζει
απλώνεται γύρω μου και ας είναι μακριά μου
την σκέψη μου κεντρίζει

με την αντίπερα όχθη χαίνω
που ανήκω;

κι ένα τραγούδι απ’ τα παλιά θενά με πάει στο παρελθόν
ταξιδεύω

σε αναμνήσεις ξεχασμένες
στην λησμονιά από καιρό δοσμένες

κι έρχεται ένα όνομα
γιατί όλα έχουν όνομα
και μου τις επιστρέφει σ’ ένα θολό όραμα

κι ένα καινούργιο τραγούδι με φέρνει στο παρόν
ξυπνώ

η μυρωδιά του ξύλου διάχυτη
το περιβάλλον οικείο
φιλόξενο στην ερευνήτρια νόηση
ενορμώ

κι έγινα θεωρός της πλάσης
λίγο να ξαποστάσω
μοιράστηκα της ζωής μου τις φάσεις
κάπου να με εντάξω

με την περίγυρα πλειάδα χαίνω
που ανήκω;