ξεκινώντας το ίδιο μονοπάτι
γνώριμα που είναι τα βουνά
ανασταίνετε η κάθε μου απάτη
λάσπη, περπατώ, λάσπη γλιστρά

προσπαθώ να βρω ισορροπία
προσπαθώ λιγάκι να σταθώ
κι αν στην δύναμή μου κάνω οικονομία
έπεσα και πάλι, πώς να δω:

στυλωμένη πάλι συνεχίζω
βλέπω το τοπίο μου θολό
κι όμως ήρεμη είμαι σαν βαδίζω
κι ευεξία νοιώθω στο μυαλό

τίποτα πια δεν καταλαβαίνω
δεν γνωρίζω που με οδηγούν
πόνο και αλμύρα μόνο πλέκω
επικάλυψη, θαρρείς μ’ ακολουθούν

αφήνομαι λοιπόν κι εγώ
στην τύχη μου ακουμπώ
μ’ αδύναμο σώμα όπως εγώ
έτσι θα ζήσω όσο μπορώ

21-10-01