το κάλεσμα της νύχτας αποκαλύπτει την δυσοσμία
απομεινάρι της ενοχής που μου πέρασαν
λήκυθος καλύπτει έντεχνα την απροσεξία
πλησιάζω, κι όλα τ΄ απόκρυφα ελευθέρωσαν
τι κι αν παλεύω με σκιές απογόνων
τι κι αν είδα τον πόνο των προγόνων
εγώ να το νοιώσω δεν μπορώ
τον λόγο που με γέννησαν να δω
στάλα τη στάλα περνώ στην λήθη
και στ’ όνειρο πια κατοικώ
εικόνα βλέπω που δεν μου ανήκει
κι όλα τ’ ανείπωτα προσπερνώ
μες τ’ αδιέξοδο χωρίς πυξίδα πάντα οδεύω
λαμπάκια ανάβουν στο λάθος που δεν κατανοώ
κι αν την ζωή μου αγορεύω
σκεπάζω αυτό που αγνοώ
και για ν’ αντέξω την ζωή
παιχνίδι εφεύρω, το υπερφυσικό
ακούω ψίθυρους στην διαδρομή
τρομάζω σαν την χαρά θα αισθανθώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου