Παραδίνομαι στην πρωτοβουλία
ακολουθώ το ασήμαντο
το άγνωστο παραμονεύω
κι εσύ είσαι κάπου εκεί

Αδύναμη στ’ όνειρο την μορφή σου πλάθω
δεν υπάρχει τ’ όμορφο γύρω μου
δεν ακούω την μελωδία
αρκούμε στ’ άγνωστο

Φαρμακώνω την αδυσώπητη συνοχή
και υπόσχομαι το καλύτερο
φανερώνει την αδυναμία
μα και πάλι μόνη παρακολουθώ

Τους ήχους αποζητώ
την μελωδία κάνω ατέρμονα
την γη με χιόνι σκεπάζω
τον ήλιο φαντάζομαι φίλο

Υπάρχει το δίστομο φράγμα
κι υποκύπτω στην ανάγκη
παρανάλωμα στην σήψη
φαντάζει καλός οιωνό

Κομποσκοίνι και μετρώ
παράλειψα μερικά, εικόνες
στην λησμονιά δόθηκα, πολύ παλιά
καλύτερα να φύγω ‘όταν θα ‘μαι έτοιμη