το φεγγάρι σαν βροχή
κι η μουσική τ’ αφήνει
στο ήλιο πάνω θα το πάει
το σύννεφο στο χρώμα ντύνει
τ’ αόρατα σημάδια αναζητούμε
και στο παρόν την νύχτα προσαρτούμε
κοιτάμε την εικόνα μακριά
κι ο χρόνος που μας φεύγει ωχριά
ψεύτικη η εικόνα, γιατί δεν το βλέπουμε;
όλα ένας μύθος, γιατί δεν τ’ ακούμε;
κυλάνε τα όνειρα, γιατί δεν τ’ αγγίζουμε;
απόμακρη η ζωή, γιατί δεν την γευόμαστε;
και μόνο τον θάνατο, μόνο αυτόν οσφρηζόμαστε
το τίποτα δεν μας χορταίνει
κι αν αρνηθούμε την χαρά θα λάβουμε ότι βαραίνει
η απραξία την φύση βεβηλώνει
κι η υποταγή τον άνθρωπο αποκαθηλώνει
δεν θέλω να θρέψω το θεριό
που ‘χει βορά του τη λύπη που θα αισθανθώ
αν είναι να νοιώσω κάτι δυνατά
ας νοιώσω την χαρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου