Φτωχή είναι τώρα η ζωή
στο σώμα σημαδεύω
κοιμάμαι ήσυχη εγώ
στην ατραπό οδεύω

Οργή και μένος όταν σε δω
μα γρήγορα εγώ ξεχνώ
κατήφορος κι ακολουθώ
σε ξέρω; σε ξεχνώ

Κι αφού του κόσμου οι δυνατοί
ανήμποροι φαντάζουν
εγώ αδύναμη κι απλή
καλύπτω την μορφή σου

Στον γύψο βρίσκω τ’ άλλοθι
τον νου αποκοιμίζω
ιδέες έχω αμέτρητες
μα εγώ τις φυλακίζω