χρωστώ σε δαίμονες παλιούς
την γη μου εξουσιάζουν
νοιώθω πως πρέπει να βρεθούν
με πνίγουν, με δαμάζουν

παίρνω τ’ απόκρυφα στην εξουσία
χρίζω το φυλακτό για προστασία
συγχώρεση δεν θα ζητήσω
βαριά τα έρμα τα πετάω

σωστό και λάθος εικονικό
καλό-κακό είν’ υπαρκτό
το σχέδιο αρχίζει να φαίνεται αχνά
μα ποιος το ορίζει δεν ξέρω μοναχά

η πίκρα, ο πόνος, το μίσος κι ο θυμός
τον δαίμονα τρέφουν, που ίσως ο θεός
το γέλιο, η γαλήνη, η συμπόνια κι ο δεσμός
τα όπλα του ανθρώπου που μένει ελεύθερος

ψυχές που με νοιάζονται με προειδοποιούν
μ’ ανήμποροι είναι και δεν με βοηθούν