διαρρέουν οι ώρες όταν τις ενδύεσαι
κι αφήνεις τον κοπετό της νόησης
διεισδύεις μέσα στο χάος και χαρίζεσαι
κι απλώνεσαι στο χθές, το σήμερα να χωνέψεις
μας καταπίνει το θεριό της παραμάνας
κι όμως αντιστεκόμαστε με μικρές κοινωνίες
που δίνουν το στίγμα μιάς ψυχής οδηγήτρας
η ευφορία μιάς στιγμής σωτήρια μετάγγιση στις αναιμίες
άραγε πόσοι από ‘μας θ’ αγγίξουμε την διαδρομή μας;
και πόσοι θα παραδοθούμε στο ανήμερο;
πόσοι θα ενωθούμε με το εγώ μας;
και πόσοι θ’ αντέξουμε της ζωής τ’ απόνερο;
κι όμως θριαμβεύουμε, αφού ακόμα υπάρχουμε
κι όμως νικάμε, αφού ακόμα χαμογελάμε
αυτή είναι τελικά της ζωής η ζωγραφιά
μικρές πινελιές που επιβάλλονται σ’ έναν μονόχρωμο καμβά
και της προσδίδουν την μοναδική της ομορφιά
ένα ντουέντε εμπεριέχεται σε κάθε συντροφιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου