χτυπώ, χτυπώ τον χρόνο που μ’ αφήνει
και δίνομαι στο πανώριο δείλι
πουλιά κι άνθρωποι σ’ ένα αθόρυβο πανηγύρι
πάνω-κάτω κόντρα στον άνεμο, κοιτιούνται σαν φίλοι

το κύμα την ακοή μου κλέβει
κι η θάλασσα στο βλέμμα ανάσες δίνει
καθώς ο ήλιος βασιλεύει
σ’ ένα κύκλο που τον χρόνο υπαγορεύει

χτυπώ, χτυπώ τον πόνο που μ’ αγκιστρώνει
η απουσία σου μια θλίψη που το δάκρυ ελευθερώνει
ένα ξέσπασμα λυτρωτικό, έχει ορμή κι έγινε μπόρα
το μαύρο ξέβρασε κι η αποδοχή ήρθε τώρα

κι όλα καλά μαμά, όλα καλά μπαμπά
τον πένθιμο ενιαυτό θ’ αφήσω πίσω μου ξανά

και θα πετάξω μαμά, πετάω
κόντρα στον άνεμο που πολεμάω

σαν τα πουλιά που στον αέρα ισορροπούν
δείχνουν ακίνητα κι όμως πετούν
κι όταν νικά ο άνεμος δεν υποχωρούν
ελίσσονται στο κενό
κι είναι σαν να χορεύουν σ΄ ένα ρυθμό

ναι
η αποδοχή ήρθε τώρα, τώρα κι ο νόστος
τρία χρόνια μετά, ήρθε όψιμος ο πόνος

κάθε πρωί ξυπνώ με πένθος
και μια ακούσια οιμωγή
μα δεν υπάρχει μάνα ο ήλιος
μόνο φεγγάρια έχει η ζωή