Κενό στην πλάτη μου κουβαλώ
Κι όμως, αγκομαχώ
Βάρος ανέλπιστο
Κι ανηφόρα, κι όμως, ακόμα προχωρώ
Κι ότι καλό το καταστρέφω
Κι ότι άσχημο το κρατώ
Κι ότι όμορφο το προσπερνώ
Κι ότι φαιδρό, δίπλα μου το υιοθετώ
Διεργασίες που μ’ οδηγούν στ’ άγνωστο
Και προσπαθώ το στίγμα μου ν΄ αφήσω
Πάνω στην πέτρα ζωγραφίζω
Έργα ασήμαντα, έρχομαι και στα χαρίζω
Πόσα ξέρω ; πόσα λέω ;
Τις γειτονιές αλλάζω
Και θαρρώ πως ταξιδεύω
Κι ανυποψίαστη χαμογελώ
Σταμάτα πια αέρα, ο κονιορτός με πνίγει
Και το δάκρυ που βγαίνει δεν προλαβαίνει
Κάθε μέρα ελπίζω
Κάθε νύχτα αντέχω
Και κρυώνω γαμώτο, κρυώωωωνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου