Χιόνι παντού

η ομίχλη έχει καλύψει τόν ορίζοντα
εγκλωβισμένη νοιώθω σ’ αυτόν τόν τόπο
κι όλα μου φαίνονται πώς είναι τόσο ασήμαντα
δεν νιώθω ούτε κρύο ούτε πόνο

αδύναμη ν’ αδράξω την ζωή μου
κανένα νόημα δεν βρίσκω σε αυτό
ότι περιγελώ απομυζά την δύναμή μου
δίχως πνοή μετέχω στον σωρό

κατάδικος στον κόσμο των εφήβων
την παιδικότητά μου δεν μπόρεσα να ξεπεράσω
δέσμια αλλότριων ονείρων
την ανωνυμία μου δεν μπόρεσα να ονομάσω

μά ότι μού δίνεται δεν είναι και δικό μού
κί ότι ζητώ χαρίζεται αλλού
μένει ν’ αποδεχτώ το μερτικό μού
καί θα δείχνω όλβια παντού