μακραίωνη αγωνία, τα χρέη ν’ αποφεύγεις
να λες, τον κόσμο ότι θα προστατεύεις
να σκέφτεσαι πότε θα ηρεμίσεις
μα πάντα, πάντα ξαναρχίζεις

επί ματαίων κοιτώ το παρόν
σημάδια αόρατα να βρω
ένα ψεγάδι στην εικόνα αυτών
ορμίδι να φτιάξω για να πιαστώ

με πνίγει ο βρόγχος τόσο σφιχτά
κι όσο τον μάχομαι τόσο αυτός κλείνει
μα δεν με σκοτώνει, αλλά με πονά
αν χαλαρώσω, τι τάχα θα γίνει;

διώχνω το φόβο, την αγωνία
κι ότι κι αν γίνει, χωρίς σημασία
δικό μου όνειρο κλειδώνω
σ’ αυτό το είναι μου αφιερώνω

ίσως πετύχει
κι αν αποτύχει;
τι έχω κερδίσει;
σαν τι θα ‘χω χάσει;