το μαύρο απόσταγμα την πίκρα του εγεύθει
και μέλωσα τα χείλη, να σβήσω ότι απομένει
ενστάλαξη καθημερινή το άπειρο σβήνει
το χθές στο σήμερα εικόνες δίνει

ανάμνηση, υπήρξες παρουσία
συνήθειες που γίνανε οπτασία
στο αύριο ακόμα σε λογιάζω
όσα δεν έκανα τώρα τα προβάλω

μα έφυγες γι αλλού, άγνωστο που
γλιστράς μες την λήθη, μακραίνεις στον νου
συμμάχησε ο χρόνος μ’ αυτούς που λησμονούν
κι εγώ σε φωνάζω, κρυφά να μην ακούν

αρχή θανάτου