άφησα το ελεύθερο μου βήμα
τα χνάρια του ξυπόλυτου παππού
εγκλωβισμένη μέσα στο κελί μου
η θύρα είν’ ανοιχτή, κοιτώ αλλού

αόρατοι δεσμοί με καταβάλουν
κτυπώ στον τοίχο με επιμονή
φωνάζω, κλαίω να μ’ ακούσουν
είναι φορές που δήθεν ψάχνω το κλειδί

ανοίγω το παράθυρο να ξαποστάσω
εκεί που είν’ η ζωή να ονειρευτώ
εμένα στη εικόνα αυτή δεν βάζω
τα κάγκελα περνώ για να προστατευτώ

εχθρός είναι ο υπόδουλος εαυτός μου
αν νοιώσω αδέσμευτη τότε θα φοβηθώ
είναι φορές που αντικρίζω την ζωή μου
με φανερή ευήθεια πάντα προσπερνώ

δεν θέλω τις δυνάμεις μου να πιστέψω
αφήνω να με πείσουν πως δεν μπορώ
ασφάλεια μου παρέχουν, υποθέτω
μες στο τσιμέντο θέλω να κρυφτώ

Φόβοι από ένα όνειρο θολό
από εικόνες που ‘χω ανταμώσει
δείγματα μάζεψα σορό
που με κρατάνε μακριά από την γνώση