περνάω απέναντι
κι απομυθοποιώ τη δεδηλωμένη πραγματικότητα
αν το καλοσκεφτείς
τίποτα δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό μας
όσο υπάρχουμε, υπάρχουν
και μου φαίνονται τόσο αστείοι όταν τους κοιτώ

μεθαύριο θα πάω στο μνήμα της μαμάς
κλείνει τέσσερα χρόνια
κι όμως δεν θυμάμαι τον καιρό που πέρασε
νοιώθω λύπη, μα γιατί;
δεσμός;
και τι σημαίνει πραγματικά αυτό;
την ψυχή την ερμηνεύεις
μα δεν την ελέγχεις
υπάρχουν όσο υπάρχουμε

κλαίω-γελώ
και πάλι από την αρχή
κλαις και γελώ
η αιτία μου φαίνεται τόσο αστεία
κλαίω και δεν αντιδράς
η αιτία σου φαίνεται τόσο άγνωστη
μα το γέλιο φέρνει γέλιο
εκεί τα πάντα είναι ξεκάθαρα, ίδια
την ψυχή την ερμηνεύεις
μα δεν την ελέγχεις
άλλος βλαστημάει την βροχή
κι άλλος την απολαμβάνει

δηλώνω πλήρη άγνοια
αντιδρώ στο συναίσθημα
προσπαθώ να εντρυφήσω στην λογική
αδυνατώ, μα συνεχίζω
πότε ανεβαίνω-πότε κατεβαίνω
δεν ξέρω ποτέ το γιατί
και προσπαθώ να ερμηνεύσω, να ερμηνεύσω………
άλλος απολαμβάνει την βροχή
κι άλλος την βλαστημάει

κάποιες φορές, λέω πώς όλα τέλειωσαν
μα συνεχίζουν
αλλάζουν πορεία, ναι
μα εσύ συμμετέχεις
αλλάζουν οι εικόνες, τα πρόσωπα
μα εσύ εκεί
κι ο χρόνος κυλάει
είτε τον υιοθετείς, είτε όχι
είτε δείχνει πάνω σου, είτε όχι
αυτός κυλάει
τον αντιλαμβάνεσαι μέσα από τις φωτογραφίες
βλέποντας ένα παιδί μετά από καιρό
όχι στον καθρέφτη
ποτέ στον καθρέφτη
κι αναρωτιέμαι
παίζει κανένα ρόλο;
και προσπαθώ να ερμηνεύσω, να ερμηνεύσω………

κι ο θάνατος;
είναι γι’ αυτούς που μένουν
για σένα μαμά;
για σένα υπάρχει;